De slang

 


Ze zag de wereld nu in al haar verfijnde schoonheid. De libelle, de ragfijne vleugels trillend boven gladde waterblad, de sproeten rond zijn neus, de waterdruppels als parels op zijn blanke huid, alles kwam haar met een ongekende helderheid voor. Het was alsof heel de wereld even haar adem inhield voor wat er nu komen ging.

Hun lippen waren nu zo dicht bij elkaar dat zijn warme adem haar koele huid streelde. Toen versmolten hun monden in een hete kus.

Onbeholpen botsten hun lichamen gewichtloos tegen elkaar. In het water werden de grenzen vloeibaar, ze dansden een gewichtloze dans. Ze gleden over elkaar heen, dreven van elkaar weg, alsof ze twee polen waren die afwisselend tot elkaar aangetrokken en door elkaar afgestoten werden.

Herinneringen aan de hooitijd


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De slang

Afbeelding
  En zo zwommen ze samen langs de oever naar de het dichtbegroeide dode zijarm van de rivier. Hun naakte lichamen gleden soepel door het water, hun natte sneeuwblanke huid schitterde in het zonlicht. Onder het zwemmen zwegen ze. Hun armslag was als het ritmische plonzen van roeispanen  water . Eenmaal bij de zijarm aangekomen, moesten ze half wadend, half zwemmend een weg vinden door een woud van riet. De mond van de zijarm was half versperd door begroeiing. Het was een wirwar van waterplanten, manshoge rietstengels en afgebroken takken die tezamen een schijnbaar ondoordringbare muur vormden. Aan de oevers stonden hoge bomen. Grote elzen, zilveren berken en een grote treurwilg die zijn lange bladerenbaard tot in het water liet hangen. Het was als een groen gordijn waar ze doorheen zwommen, een poort naar een andere wereld. Nu kan niemand ons nog zien,  d acht ze,  ik ben met hem alleen .  Deze vaststelling was beangstigend en opwindend tegelijk. Herinn...
Meer lezen

De slang

Afbeelding
  Zijn blik brandde op haar huid terwijl hij bijna roerloos in het water lag. Dan zwom hij weer op en neer, vlak voor  haar neus, zonder aanstalten te maken verder te zwemmen. Hij was als hond die om haar heen draalde. En zijn kleverige blikken lieten haar geen moment los.  Door de grauwe waas van het water zag ze een glimp van zijn naaktheid. Wit als een vissenbuik vlak onder het troebele waterblad. Ze wilde haar gezicht afwenden maar haar ogen volgde hem onwillekeurig. Haar blik werd als het ware naar hem toegetrokken. Hij bleef haar aankijken terwijl hij nu loom in het ondiepe water lag. Zijn blanke jongensbillen bolden als heuveltjes boven het wateroppervlak uit. “Kom erin”, riep hij haar uitdagend toe. Herinneringen aan de hooitijd Steun me
Meer lezen

Herinneringen aan de hooitijd

Afbeelding
Venstervrijen was een traditie die al sinds mensenheugenis in deze streek bestond. De vader van het meisje liet dan een luik openstaan waardoor de knaap in het nachtelijk uur schielijk naar binnen kon glippen.  Maar ook de hooitijd- wanneer iedereen te velde ging om samen te oogsten- bood mogelijkheden voor het heimelijk minnespel. De hooitijd was een periode van ongekende samenhorigheid. Het hele dorp werkte samen, als bijenvolk, een organisme. Eerst waren het de mannen die met de zeis het lange gras maaiden. Met trage, gelijkmatige bewegingen gingen ze door het veld totdat er geen halm meer overeind stond. Als de verzengende zomerzon zijn werk had gedaan en het gras glanzend goud op de velden lag liep het hele dorp uit om te helpen met de oogst. Vrouwen, kinderen, meisjes en jongens, iedereen droeg zijn steentje bij. De gemeenschap was zich er terdege van bewust dat dit moment was waarop ze zich op schrale tijden moesten voorbereiden. De schaduw van de komende wi...
Meer lezen